Trądzik młodzieńczy (łac. Acne vulgaris) – choroba skóry, której początek występuje w wieku dojrzewania, kiedy pod wpływem zmian hormonalnych dochodzi do nadmiernego pobudzenia czynności gruczołów łojowych (łojotoku). Najczęściej występuje na twarzy, plecach, ramionach i klatce piersiowej.
Zaskórniki i grudki tzw. "pryszcze", są objawem trądziku. Ich powstawanie wiąże się z nadmiernym wytwarzaniem łoju i wzmożonym rogowaceniem komórek przewodu wyprowadzającego gruczołów łojowych skóry. Nakładające się na siebie warstwy zrogowaciałego naskórka wypełniają przewód wyprowadzający i zamykają jego ujście. Zablokowane ujście kanału gruczołu łojowego czopem łoju i zrogowaciałych komórek to tzw. zaskórnik, który jest niezapalną postacią trądziku. W takim nagromadzeniu naskórka zrogowaciałego i łoju niektóre bakterie, zawsze obecne na powierzchni skóry, rozwijają się szczególnie dobrze i wywołują proces zapalny, który może powodować pęknięcie ściany przewodu wyprowadzającego i rozwój zapalenia w okolicy gruczołu łojowego. Grudki stają się wtedy duże, czerwone i bolesne.
Wykwity trądzikowe podzielić można na niezapalne (zaskórniki otwarte i zamknięte) oraz zapalne (grudki, krosty, guzy, cysty i torbiele ropne).
Trądzik należy do jednej z najczęściej spotykanych chorób skóry. W okresie dojrzewania występuje w różnych odmianach klinicznych u większości młodzieży. U dziewcząt szczyt zachorowań przypada między 14. a 17. rokiem życia, natomiast u chłopców pomiędzy 16. a 19. rokiem życia. U większości (80%) chorych zmiany ustępują w 22.-23. rokiem życia. Ocenia się, że u 85% pacjentów z trądzikiem występuje łagodna postać choroby, a u 15% - ciężka.
Co prawda nie jest to choroba niebezpieczna, ale jest uciążliwa i zdecydowanie negatywnie wpływa na samopoczucie młodego człowieka, poprzez swój wpływ na wygląd zewnętrzny. Trądzik (a w szczególności jego ciężkie postacie) może mieć duży wpływ na psychikę i powodować czasem nawet agresję, nieufność, a także niedowartościowanie.
